Het leven van mijn vader ging binnenshuis gelukkig gewoon door

De vader van Christa Muller woont sinds juni 2019 in woon- en zorgvoorziening Bloemendael. Hij is 82 jaar en heeft Alzheimer. En dan grijpt corona ineens in maart 2020 om zich heen en gaat alles zo goed als op slot. “In die tijd nam zijn verwardheid toe en was hij paniekerig. Gelukkig behield hij zijn dagritme in de Bloemenhof, waar een groep van mensen met dementie intensief wordt begeleid.”

Vooral de beginperiode van de corona-uitbraak, in het voorjaar van 2020, was pittig voor Christa Muller en haar familie. Ze ziet haar vader achteruit gaan. Zijn verwardheid neemt toe en hij wordt paniekerig. Iets dat ze niet van hem kennen. “Dat was een slechte tijd voor hem. We zagen zijn gedrag veranderen. Hij voelde dat zijn bewegingsruimte beperkter was en dacht dat hij echt opgesloten zat en wilde ontsnappen. In die tijd riep hij ook oorlogstermen. Hij wilde heel graag naar huis. Dan werd ik gebeld en kon ik hem weer geruststellen en ging hij toch weer met de verzorging mee naar binnen”, vertelt Christa.

Fijne contactmomenten

Gelukkig was er in de tijd dat er helemaal geen bezoek mocht komen, wel contact via de iPad. Met Facetime konden ze elkaar even zien, even naar elkaar zwaaien. “Ook al waren dat hele korte contacten, het deed hem goed. En tijdens autoritjes naar het centrum van Baarn toeterden en zwaaiden we als hij op het balkon zat. Dat vond hij dan heel leuk.”

Constante spagaat

Het was voor Christa en haar familie een constante spagaat. Een man van 82 jaar, in de laatste fase van zijn leven. Moet je dan mensen omwille van het voorkomen van een coronabesmetting isoleren? Waar doe je goed aan? “Dat was natuurlijk de discussie die in heel Nederland werd gevoerd. We hebben ons die vraag regelmatig gesteld, maar kwamen er niet uit. We neigden toch naar de veiligheid van het niet corona krijgen. Maar als het huis nu weer op slot zou gaan, dan zou ik het minder goed kunnen accepteren. Omdat ik de impact die het heeft op mijn vader en andere bewoners heb gezien.”

Dagritme

Gelukkig zorgt Bloemendael ervoor dat de bewoners met dementie nog steeds terechtkunnen in de Bloemenhof. De groep werd opgesplitst, om de kans op besmetting te verkleinen. “We waren heel blij dat mijn vader niet in zijn appartement hoefde te blijven. Hij ging de hele dag naar de Bloemenhof. Dat was fantastisch, want mijn vader heeft die aansturing echt nodig. Dus in die zin ging het normale leven voor mijn vader binnenshuis redelijk door.”

 

Moeilijke momenten

Half mei werd Christa’s vader erg ziek. Zo erg, dat hij terminaal werd verklaard. Door die verklaring mocht hij één bezoeker ontvangen. “Ik zat daar helemaal in plastic, met een bril. Je kent de foto’s uit de krant. De gedachte dat hij zou komen te overlijden en ik daar alleen, zonder mijn broers, aan zijn bed zou zitten. Dat was afschuwelijk. Gelukkig zat hij, wonderbaarlijk genoeg, de volgende ochtend weer aan het ontbijt.”

Fantastisch

De medewerkers van Bloemendael krijgen alle lof van Christa. Zo werden er met Pasen nog placemats gemaakt met foto’s van familieleden. “Fantastisch hoe ze probeerden om het voor de bewoners zo positief mogelijk te houden. Er werd elke keer wel iets leuks bedacht. Mijn vader kijkt heel vaak naar de foto’s op zijn placemat.”

Gemis

Een wandeling naar huis zit er nog niet in. “Ik haalde mijn vader vaak op en dan dronken we koffie bij mij thuis. Dan zag hij iedereen weer. Dan zat hij weer volop in het leven. Mijn vader mee naar huis kunnen nemen, dat mis ik het meeste. Ik hoop dat we dat snel weer met hem kunnen doen!”

Sfeerimpressie